Joshua, Mary & Naomi

6:30h werden we opgehaald door Psteen en Anita. We gaan vandaag 3 kindjes bezoeken die een tijdje in the Cradle gezeten hebben en nu weer herenigd zijn met hun familie. Als eerst gaan we naar Joshua, een dwergkindje die terug is gegaan naar zijn massai familie die op 4 uur afstand ligt van The Cradle. Zijn moeder was overleden vlak na de geboorte. En omdat de familie niet genoeg geld had voor babyvoeding etc. is Joshua naar The Cradle gebracht door de overheid. Nu hij terug is bij zijn familie wordt hij verzorgd door zijn tante en oom. De vader van Joshua is wel aanwezig en word, omdat hij oud en blind is, ook verzorgd. De familie van Joshua is erg arm. Daarom stopten we onderweg om een voorraad aan rijst, bonen, suiker en andere essentiële voedingsmiddelen mee te brengen. Dit kunnen we met dank van alle donaties doen. Hierdoor hoeven ze niet uren te lopen voor een klein beetje eten, wat ze dan op hun hoofd uren lang terug dragen een paar keer per week. Ze waren ons erg dankbaar en we dronken met z’n allen een kopje melkthee.

Het doel van de bezoeken is niet alleen checken hoe het met ze gaat, maar ook om ze naar school te krijgen. Hiervoor werden diverse papieren ingevuld. Vanuit een samenwerking met een Duitse organisatie worden deze kinderen gesteund. Samen met Joshua, vader en tante in de auto op zoek naar school in de buurt. Die bleek er niet te zijn. Bij toeval kwamen we in gesprek met een dominee die langs de kant van de weg stond. Deze had een kleine privéschool bij zijn kerkje opgestart. Hangend aan de zijkant van onze auto wees hij ons de weg naar het schooltje. Het bleek nog een kleinschalig project met grootste plannen voor de toekomst. Er waren nu 2 kleuterklasjes en een klas voor meisjes waar ze leerden hoe ze kleding moesten naaien. Het zag er verzorgd uit. Echter was het geen government school maar prive. En omdat er nog geen schoolbus was zou Joshua zelf het vervoer moeten betalen wat ongeveer uitkomt op €17,- per dag waar de schoolkosten nog overheen komen. Dit is voor de sponsor te veel en voor ons ook. Er wordt nu gekeken naar een oplossing en hopelijk kan Joshua dan binnenkort wel naar school. Voor nu voelde het erg onbevredigend om zo weer weg te gaan.

Nadat we klaar waren bij Joshua moesten we nog eens ruim 3 uur rijden naar Naomi en Mary. Een tweeling die vanaf een paar dagen oud bij Cradle is komen wonen omdat hun moeder toen overleden was. Hun moeder had HIV en omdat ze maar geld had voor 1 kind heeft ze alleen Naomi borstvoeding gegeven waardoor Naomi nu wel HIV heeft en Mary niet. De tweeling word nu verzorgd door hun oma en tante die in het gebied ‘Karatu’ wonen op een zeer afgelegen plek die moeilijk te bereiken is. Ze wonen in een klein hutje en moeten 1,5 uur lopen om eten te kopen op de markt en de zelfde afstand terug lopen met alles op hun hoofd. Daarom had Anita, de vrijwilliger uit Duitsland die hier nu ruim 2 jaar is, een voorraad aan eten meegenomen en wij met behulp van een inzamelingsactie uit Nederland een koffer met kleding en knuffeltjes. De laatste 45 minuten rijden naar Naomi en Mary gingen we over weggetjes die zo in het programma "de gevaarlijkste wegen" kan. Hobbel de bobbel over rotsachtige wegen met enorme kuilen, maar wel door een prachtig natuurgebied welke volgens Psteen bijzonder is omdat hier mensen en wilde dieren door elkaar leven. Luipaarden, hyena' s, buffels, olifanten en leeuwen. Alles konden we tegenkomen.

Aangekomen op de plek van bestemming stond een hele lieve familie op ons te wachten. Mary zag er goed en gezond uit. Naomi daarentegen was een stuk magerder en had de griep. De oorzaak van haar gewichtsverlies was mede de agressieve medicijnen die ze moet gebruiken omdat ze HIV heeft. Ze moet goed en veel eten hierbij maar dat lukte niet zo goed. Ook hier zijn we samen met oma en en de meiden naar een school geweest om ze aan te melden.

In dit dorp was wel een government school. Hierop zitten 500 kinderen en zijn er 7 leraren. De directeur nam ons mee naar buiten en vroeg of we ook konden helpen. Wat bleek, het wc gebouw was ingestort. Al een jaar geleden. En omdat het een government school is zijn ze afhankelijk. Er waren wel mensen van de regering langsgeweest een jaar geleden en er was een kostenplaatje en tekening gemaakt van hoe het dan moest. De kosten waren €16.000 per toiletgebouw (j/m). De kinderen moeten totdat er nieuwe toiletten zijn in de bosjes hun behoeftes doen. Ondertussen waren ouders van de schoolkinderen al wel zelf begonnen met werkzaamheden die ze zelf konden doen maar er is geen geld voor wederopbouw omdat het moet voldoen aan de tekeningen van de overheid. Dit is weer typisch zo'n voorbeeld hoe het hier gaat. Regering stelt voorwaarden waarvan niet mag worden afgeweken, maar komen pas als het hun uitkomt. Nadat we Naomi en Mary aangemeld hadden gingen we naar de kleermaker om schooluniform aan laten meten en schoentjes te kopen. Morgen beginnen ze al. Ze waren erg blij met het eten en de kleren. Zo dankbaar.

Deze mensen hebben echt niets. Ze werken keihard. Een paar keer per week lopen ze 2 à 3 uur naar een koffieplantage om te werken. En dan ook weer terug natuurlijk. Daar kunnen wij ons niets bij voorstellen. We hebben veel respect voor deze mensen. Dochter overleden en dan de zorg voor de kindertjes erbij terwijl er nauwelijks geld is en dan toch blijven lachen. Op de terugweg ontstond het plan om Nicolle met koeien op de foto te zetten. Dit was n.a.v. een grapje die al een paar dagen eerder ontstaan was. Toen we dus een kudde aanzagen komen hebben we Nicolle erachter gezet zodat ze eindelijk met "haar" koeien op de foto kon.

We moesten ongeveer 5 uur terugrijden en hebben onderweg nog iets gegeten. Om 23:30 uur kwamen we aan bij onze slaapplek. Een hele ervaring en 75 muggenbulten bij Nicolle rijker. Het was een bijzondere dag.