Inkopen doen en bezoek Maassai

Zondagmiddag hebben we doorgebracht bij The Cradle. We hebben met de kinderen gespeeld, geholpen met voeden en geknuffeld met 1 kindje dat ziek was en alleen maar op schoot wilde liggen. Erg zielig, het zweet liep van zijn hoofd door de hoge koorts. Het werd goed in de gaten gehouden door de verzorgers en bij verslechtering zouden ze de volgende ochtend naar het ziekenhuis gaan met hem. Hij bleek uiteindelijk een luchtweginfectie te hebben waar hij antibiotica voor gekregen heeft. Het gaat een stuk beter met hem nu.

De volgende ochtend werden we al vroeg opgehaald door Psteen (manager van het kinderopvanghuis) omdat we graag iets extra's wilden doen (mede mogelijk gemaakt door de donaties) voor de kinderen in de vorm van eten.  We zijn toen naar Arusha gereden waar we in allerlei drukke straatjes bij allemaal kleine shops inkopen deden. Heel bijzonder hoe dit gaat en ook hoe lang je hiermee zoet bent, maar het is gelukt.  We hebben voor ongeveer 4 maanden rijst, bonen en maïs gekocht. Voor Jacky, Brian en Ivan kochten we nog allerlei noten voor het maken van ‘nutmilk’ om hun weerstand te verbeteren en omdat Jacky sinds kort geen koemelk meer drinkt op advies van de dokter. Brian en Ivan hebben allebei HIV.
Ze waren echt ontzettend dankbaar.  Dit scheelde enorm veel kopzorgen zeiden ze. 

's Middags gingen we naar een maassai dorp waar we 3 families zouden bezoeken. Samen met Katrine, vrijwilliger uit Denemarken, kochten we voor elke familie; rijst, bonen, suiker, bakolie, fruit en een bal. Maassaimensen hebben het erg moeilijk.  Er is te weinig water en nu sommige van de kinderen toch naar school gaan is er nauwelijks inkomen. 

Wederom dwars door de landerijen over soms nauwelijks begaanbare stukken kwamen we na ongeveer 1,5 uur rijden aan bij de 1e familie.  Deze familie bestond uit 1 man, 2 vrouwen en ongeveer 10 kinderen.  Echter waren we ook al gespot door andere families en zaten er ineens wel twintig tot dertig mensen.  Ze waren erg nieuwsgierig en aardig.  We hadden ook nog wat kinderkleding, knuffeltjes en andere spulletjes van huis meegenomen en die werden ook hier uitgedeeld samen met de dingen die we gekocht hadden. Ze waren zo blij.  Er werd een speciale danklied gezongen en Nicolle en Katrine kregen een ketting die ze zelf droegen en het hoofd van dit gezin gaf Allegonda een hele bijzondere ronde kraagketting, speciaal voor Proud Mama zeiden ze. Daarna moest Allegonda met de dames een speciaal liedje zingen en een maassai dansje doen waarbij je steeds je schouders moet ophalen om de ketting te laten bewegen.  Dat was een beetje ongemakkelijk maar toch maar meegedaan, zag er niet uit natuurlijk.  De massai kwamen ook niet meer bij van het lachen. 

Toen gingen we naar de 2e familie. Hier werd Nicolle gelijk herkend omdat ze hier vorige keer samen met Edwin een meisje vonden met een enorm verbrande bil.  Ze hebben haar toen naar het ziekenhuis gebracht waar ze behandeld werd. Momenteel ging het redelijk goed met dit meisje, de wond was goed hersteld, maar ze was wel vaak ziek. 
Moeder en het meisje waren nog steeds dankbaar. 

Het mooie was dat we daar ook hoorden dat met behulp van The Cradle ook iets voor deze mensen gedaan wordt.  Naast dat ze de mensen overtuigd hebben dat school erg belangrijk is (en de kinderen ook gaan inderdaad) hebben ze ook een waterput aangelegd en bij deze familie heeft de moeder en klein winkeltje in haar hutje en zelfs met behulp van zonne-energie stroom. Mensen uit de buurt komen dan langs om wat stroom af te nemen om bijv.  hun mobieltjes op te laden. Dat is zo'n bijzondere gewaarwording om te zien dat ze wel allemaal al een mobieltje hebben, weliswaar type Nokia van 10 jaar geleden maar toch, maar geen enkele vorm van overige luxe.  Geen stromend water, elektriciteit (behalve hier dan), geen gasfornuis of koelkast of toilet. 

Nadat we ook hier het eten en andere spulletjes hadden uitgedeeld werd Nicolle híer nog even extra in het zonnetje gezet.  Doordat ze nu al voor de 2e hier was en hun zo had geholpen werd ze nu en soort ereburger bij de maassai.  Mzungumaassai ook wel genoemd.  Ze kreeg naast de ketting die ze al bij de vorige familie gekregen had ook nog een ketting om haar hoofd en (niet bepaald zachtzinnig) werden er oorbellen om haar oren geknoopt. Erg grappig om te zien, maar tegelijk ook heel vereerd dat ze dit deden. 

Na deze ceremonie zijn we snel doorgegaan naar de laatste familie.  Ook hier was Nicolle al geweest, omdat de moeder uit dit gezin ernstig ziek was en ook haar hebben ze naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek. De vorige keer was de diagnose slokdarmkanker.  Maar geld voor behandeling is er niet. Haar situatie was onveranderd. Ze ging nu naar een lokale arts ipv ziekenhuis. Nadat we de aanbeveling hadden gezien waren we toch een beetje geschokt.  Hoe kon het
dat ze dit serieus namen? We schoten er zelfs van in de lach. Toen ze ons om hulp vroegen om deze "dokters" kosten (ad. 80 euro) maandelijks te kunnen betalen, omdat ze al hun vee al hadden verkocht hiervoor, konden we echter niet anders hierin niet mee te gaan.  Wel hebben we afgesproken te gaan kijken naar andere alternatieven en beloofd te bidden voor beterschap. 

Toen het al een beetje donker werd gingen we snel terug. Moe maar voldaan van de lange dag gingen we na het eten snel op bed.  Het was weer een enorme belevenis en we hebben veel mensen blij gemaakt.